Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W twórczości Magdaleny Krauze zakochałam się czytając „Zdradzoną” i od tej pory bez wahania sięgam po jej powieści. Znajduję w nich to, co najbardziej lubię w obyczajówkach z nutką romansu. „Nigdy za ciebie nie wyjdę” to absolutnie urocza opowieść o różnych odmianach miłości. To polski obyczaj do tańca i do różańca i to dosłownie, chociaż można pokusić się o stwierdzenie, iż to komedia romantyczna! Uwielbiam humor, który autorka wlewa na karty swych powieści. Tym razem sporo żarcików sytuacyjnych prosto ze stacji benzynowej- absolutnie poczułam ten klimat i uśmiechałam się bez ustanku. Tym razem największą zaletą okazali się być bohaterowie, różni wiekiem i doświadczeniem cudownie spinali całość tej opowieści. Na pierwszym planie dwójka zabawnych młodych ludzi, którzy zdążyli już zostać poturbowani przez życie. Największym wsparciem dla nich okazali się być dziadkowie, którzy w tej powieści głośno i wyraźnie zaznaczają swą obecność. Bardzo podobało mi się to, że całość jest realna, prawdziwa, przesiąknięta miłością, sielskością i wsią. Nie brakuje momentów słodko - gorzkich, czasu na zadumę, łez i smutku. Jest dojrzale, wesoło i przyjemnie. Czyta się szybko, nawet nie spostrzeżecie, a już będziecie ją zamykać. 7.5⭐️.

Liwia ma plan na życie i nie ma tam miejsca dla facetów. Gdy poznaje Mateusza nic się nie zmienia. Za to on jest nią oczarowany i zrobi wszystko, aby ta zwróciła na niego uwagę. Tło stanowią dwie zabawne staruszki i szalona przyjaciółka ze stacji benzynowej. Nie ma nudy!

W twórczości Magdaleny Krauze zakochałam się czytając „Zdradzoną” i od tej pory bez wahania sięgam po jej powieści. Znajduję w nich to, co najbardziej lubię w obyczajówkach z nutką romansu. „Nigdy za ciebie nie wyjdę” to absolutnie urocza opowieść o różnych odmianach miłości. To polski oby...

Rozwiń Zwiń

„Lato o smaku miłości” to zdecydowanie wyjątkowa powieść o przewrotności losu. O tym, że nie zawsze to co wydaje nam się być bezpieczniejsze jest lepsze, o tym że nie zawsze warto być ostrożnym, czasami trzeba zaryzykować, po to aby wykraść szczęście. Uwielbiam prozę Edyty Świętek, wszystkie jej opowieści są dla mnie niczym plaster na złamane serce, zawsze mnie otulają i sprawiają, że czuję się błogo. Dodatkowo zazwyczaj są to historie bliskie memu sercu, często odpowiadające o wiejskiej sielskości i tym co w życiu jest najważniejsze i najcenniejsze, czyli rodzinie. Tak też było i tym razem. Autorka próbuje dać nam do zrozumienia, że istnieją różne miłości, że należy szukać i wybrać tę właściwą, że nie można się bać. Ta opowieść umościła się w moim sercu, rozgrzała je do czerwoności, a także i rozśmieszyła. To niezwykle ciepła, kobieca i piękna historia o dziewczynie, która ryzykuje, mimo ogromnego strachu i bojąc się, że jeśli coś pójdzie nie tak, to już się nie pozbiera. To powieść idealna na ten letni czas, warto czytać ją wśród zieleni i w blasku słońca, otuli was jak kocyk i sprawi, że spojrzycie w dal i docenicie to co macie. Myślę, że warto podarować tę pozycję mamie, babci, cioci i można się nią zachwycić. Znajdziecie tu sporo ciekawych wątków pobocznych, bohaterów uroczych i takich na których nie warto się wzorować oraz mnóstwo letniego, wiejskiego klimatu. Jestem na tak!

Wiktoria ucieka swojemu narzeczonemu sprzed ołtarza. Postanawia zaryzykować i zrobić coś dla siebie, zawalczyć o wielkie szczęście. Udaje się na wieś, do babci, w miejsce gdzie kiedyś ktoś już złamał jej serce, po to aby sprawdzić czy jest jeszcze szansa by była szczęśliwa?

„Lato o smaku miłości” to zdecydowanie wyjątkowa powieść o przewrotności losu. O tym, że nie zawsze to co wydaje nam się być bezpieczniejsze jest lepsze, o tym że nie zawsze warto być ostrożnym, czasami trzeba zaryzykować, po to aby wykraść szczęście. Uwielbiam prozę Edyty Świętek, wszystk...

Rozwiń Zwiń

„Pani do sprzątania” to naprawdę krwista i ciekawa lektura, która z pewnością zadowoli bardzo szerokie grono odbiorców. Ten thriller psychologiczny rewelacyjnie pokazuje jak wiele rzeczy można sprowadzić do błahostki, wystarczy, że wmówimy sobie coś czego nie ma. Pisarka naprawdę dobrze wykonała zadanie. Główna bohaterka to postać oryginalna, która swoją autentycznością wabi czytelnika i usypia jego czujność. Maria nie jest oczywista, ułożona czy zwyczajna, uważnie się jej przyglądnijcie. Ta powieść niesie ze sobą niesamowitą aurę tajemniczości, z pewnością ma klimat i sprawia, że wokół nas momentalnie zapada zmrok. Dwie linie czasu, wspomnienia, sny, niedopowiedzenia i mroczne myśli – to wszystko sprawia, że tę książkę czyta się jeszcze lepiej i z jeszcze większym zainteresowaniem. Naprawdę nie trudno się w niej zatracić, od tej historii nie można się oderwać. Nie wszystko wiemy od razu, dopiero z biegiem stron dowiadujemy się kim jest Maria i co sprawiło, że jest w tym konkretnym miejscu i w tym konkretnym czasie. Co ciekawe Tina dorzuca także sporą szczyptę humoru i ironii, mimo że padną trupy, będziecie się także szeroko uśmiechać.

Maria to naprawdę dobra sprzątaczka. Wiele osób korzysta z jej usług. Nie jest jednak dobra tylko w ogarnianiu pomieszczeń, jest także całkiem niezła w sprzątnięciu tych, którzy z jakiegoś powodu jej nie odpowiadają.

„Pani do sprzątania” to naprawdę krwista i ciekawa lektura, która z pewnością zadowoli bardzo szerokie grono odbiorców. Ten thriller psychologiczny rewelacyjnie pokazuje jak wiele rzeczy można sprowadzić do błahostki, wystarczy, że wmówimy sobie coś czego nie ma. Pisarka naprawdę dobrze wy...

Rozwiń Zwiń

„Kiedy cię spotkałam” to niezwykle życiowa i kobieca opowieść. Ciepła i otulająca serducho. Dająca nadzieję na lepsze dni. Pod płaszczem spraw zwyczajnych autorka skrywa wiele życiowych prawd. Tak naprawdę to opowieść o troskach, potknięciach, smutkach, niedociągnięciach, tym jak się z nich otrząsnąć, tym jak wstać z kolan silniejszym. Uśmiecham się pisząc tę recenzję, bo mimo że w tej książce nie wszystko jest kolorowe (jak w życiu zresztą) kilka wątków zasługiwało na szczęśliwe zakończenie i je otrzymało. Nie jest to jednak powieść cukierkowa, a wartościowa i dojrzała. Najbliżsi są naszą tarczą, miękkim ładowaniem, kimś przy kim nie trzeba wstydzić się naszych porażek - to piękna prawda płynąca z tej historii. Krystyna Mirek ma niebywałą lekkość i wyjątkowość pióra. Jej opowieści są nie do podrobienia, to z pewnością nie ostatnie moje spotkanie z jej twórczością. Podsumowując to słodko - gorzka opowieść o tym co tak naprawdę liczy się w życiu. Dostarczy Wam uśmiechu i radości, porównałabym ją do promienia słońca w gorszy dzień. Książka dla kobiet o kobietach, tak babska jak tylko się da. Zastanawiam się także czy będzie kontynuacja, ponieważ niektóre wątki zostały niedokończone? Ja w każdym razie czekam!

Trzy kobiety. Mnóstwo trudności i zabawnych sytuacji. I miłość, której każda z nich pragnie.

„Kiedy cię spotkałam” to niezwykle życiowa i kobieca opowieść. Ciepła i otulająca serducho. Dająca nadzieję na lepsze dni. Pod płaszczem spraw zwyczajnych autorka skrywa wiele życiowych prawd. Tak naprawdę to opowieść o troskach, potknięciach, smutkach, niedociągnięciach, tym jak się z nic...

Rozwiń Zwiń

„Nie zawiedź mnie, tato” to jeden z tych kryminałów, który można sklasyfikować jako nieszablonowy. Wyobraźcie sobie, że ta historia zaczyna się epilogiem. To świetna zachęta dla czytelnika i absolutnie oryginalny pomysł. W ciągu poprzedniej lektury Stefana Dardy bardzo polubiłam się z emerytowanym funkcjonariuszem biura spraw wewnętrznych policji, czyli ze Zdzisławem Mokryną. To bohater nieoczywisty, pełnokrwisty i tajemniczy. Chyba stanie się jednym z moich ulubionych jeśli chodzi o serie kryminalne. Co ciekawe ten mocny kryminał wywołał u mnie także wzruszenie. Autor poruszył temat utraty dziecka, co dla mnie było ogromnym zaskoczeniem i zapewniło sporą dawkę emocji, co tylko zwiększyło moje zadowolenie z lektury. Narracja pierwszoosobowa daje nam szeroki pogląd na fabułę. To naprawdę wciągająca historia, bardzo szeroka, opisująca wiele różnych miejsc, osób, perspektyw i linii czasu. Warstwa obyczajowa jest tutaj mocno rozwinięta, ale nic na siłę, wszystko współgra. Autor świetnie opisuje nastrój grozy, warto czytać tę pozycję wieczorem! Ogromnie wyczekuję części drugiej, szczególnie rozwiązania pewnej zagadki, które mnie nurtuje, a poza tym z chęcią spotkam się znowu z piórem autora, które mnie po prostu zadowala.

Główny bohater potrzebuje spokoju i oddechu. Zaszywa się na wsi w Bieszczadach, ale śmierć bliskiej osoby niweczy jego plany. Szybko okazuje się, że być może ktoś maczał palce w tej zbrodni. Chwilę później dzieje się coś jeszcze, coś bardziej dramatycznego. Emeryt próbuje rozwiązać zagadkę.

„Nie zawiedź mnie, tato” to jeden z tych kryminałów, który można sklasyfikować jako nieszablonowy. Wyobraźcie sobie, że ta historia zaczyna się epilogiem. To świetna zachęta dla czytelnika i absolutnie oryginalny pomysł. W ciągu poprzedniej lektury Stefana Dardy bardzo polubiłam się z emer...

Rozwiń Zwiń

„Ani słowa o rodzinie” to opowieść tak życiowa jak tylko może być dobra obyczajówka. Autorka próbuje odpowiedzieć sobie i nam na pytanie jak ważna jest rodzina, na ile nas kształtuje, na ile ma wpływ na to jakie decyzje podejmujemy. Czy trudno stawia się kroki w życiu dorosłym, kiedy nie wiemy praktycznie nic o naszych korzeniach, o naszym pochodzeniu? Z pewnością. Historia młodej dziewczyny, która zupełnie zagubiona decyduje się odnaleźć swoich ostatnich żyjących bliskich, porzucając wszystko co dotąd znała, jest po prostu pouczająca. Życie pisze najróżniejsze scenariusze, czasami los rzuci nas w miejsce, które jest nam zupełnie nieznane, ale chcąc nie chcąc trzeba odnaleźć się w nowej sytuacji. Pisarka rozłożyła na czynniki pierwsze instytucje rodziny. Polubiłam tę książkę za to, że jest na wskroś polska, przesiąknęła tą naszą polskością, kulturą, ludźmi, światopoglądem. Tak naprawdę jesteśmy wszyscy do siebie w wielu aspektach bardzo podobni. Każda narodowość czymś się odznacza, autorka fenomenalnie wlała naszą polską duszę na karty tej powieści. To urocza, piękna opowieść o odnajdywaniu tego co nawet nie było dla nas zagubione, o poszukiwaniu tego co jest nam potrzebne do spójnego funkcjonowania. To opowieść, którą czyta się ekspresowo, ale niech Was to nie zmyli, tak naprawdę opowiada o wielu bardzo ważnych i istotnych kwestiach, daje szansę na wyciszenie i wyciągnięcie kilku ciekawych wniosków. Refleksyjna, pełna prawd i życiowa.

„Ani słowa o rodzinie” to opowieść tak życiowa jak tylko może być dobra obyczajówka. Autorka próbuje odpowiedzieć sobie i nam na pytanie jak ważna jest rodzina, na ile nas kształtuje, na ile ma wpływ na to jakie decyzje podejmujemy. Czy trudno stawia się kroki w życiu dorosłym, kiedy nie w...

Rozwiń Zwiń

WOW. ”Utracony” to tom drugi serii Odmieńcy z West Emerald. Podobał mi się dużo bardziej niż poprzedni, a wszystko to przez bohaterów, którzy od pierwszej wzmianki dotyczącej ich relacji skradli mi serce.Zagubiona dziewczyna, która zawsze robi to co powinna i szalony chłopak, który drwi z konwencji. Uwielbiam tę iskrę, która pojawia się pomiędzy nimi. Dosłownie czujemy jak wszystko płonie. Ta relacja zapewnia sporo emocji i uśmiechu. Pokochałam te ich przepychanki słowne i maski za którymi się ukrywają. Cora Brent napisała powieść, która Was pochłonie i sprawi, że zaczniecie niespokojnie oddychać. Jest piekielnie dobra w pisaniu romansów, które są obezwładniające. Pomimo tego, że w zasadzie to cegiełka czyta się ekspresowo, dzieje się tak wiele i w tak krótkim czasie, że czytelnik nie odczuwa znużenia, a jedynie zaciekawienie. Punkt kulminacyjny tej części sprawił, że wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia, to było mocne i totalnie zaskakujące. Nie brakuje mafijnych porachunków, toksycznych relacji, wielkiej zdrady, sekretu z przeszłości i sporej dawki polityki. To było kapitalne, poproszę tom trzeci na dziś!

Micah chodzi własnymi ścieżkami. Przeżył sporo i odbiło się to na jego zachowaniu w dorosłości. Obowiązkowa córka burmistrza powinna go unikać. Tym bardziej, że tych dwoje nie pała do siebie sympatią…

WOW. ”Utracony” to tom drugi serii Odmieńcy z West Emerald. Podobał mi się dużo bardziej niż poprzedni, a wszystko to przez bohaterów, którzy od pierwszej wzmianki dotyczącej ich relacji skradli mi serce.Zagubiona dziewczyna, która zawsze robi to co powinna i szalony chłopak, który drwi z ...

Rozwiń Zwiń

„Masters of death” jest z pewnością jedną z najpiękniej wydanych książek na mojej półce. Barwione brzegi, gruba oprawa, kościotrupy i inne dodatki zdobiące stronnice… to wydanie to po prostu majstersztyk. Jednak nie tylko to przyciągnęło moją uwagę. W tamtym roku czytałam książkę tej autorki i była po prostu wspaniała. Lubię jej styl opisywania nie tylko tła wydarzeń, ale także postaci, wszystko trochę na wzór sztuki teatralnej. I w tej powieści ciekawych bohaterów nie brakuje. Ba! Dzięki autorce przenosimy się do świata stworzeń nadprzyrodzonych, takich które związane są nie tylko z wiarą, ale także i ze śmiercią. Medium, duchy, wampir, śmierć, żniwiarz, anielica - to naprawdę niezłe połączenie! Każdy z bohaterów jest inny, nieszablonowy, zupełnie nie do podrobienia. Wszyscy razem stanowią niezły mix i ekipę nie do zatrzymania. To fantasy, w którym nie brakuje świetnego humoru i ironii, ciekawych rozwiązań i zaskakujących momentów, nie brakuje także nutki tajemnicy i szczypty romansu. Czyta się wręcz ekspresowo, a wszystko to za sprawą ciekawego wątku głównego. Nieśmiertelni bowiem mają swoją grę, w którą nie będzie bał się zagrać także i śmiertelny. Pisarka z pewnością zapewni Wam mnóstwo emocji i wrażeń. To lektura jedyna w swoim wydaniu, wszyscy fani fantasy będą usatysfakcjonowani! Okładkowe sroki - musicie ją mieć! Czytanie takiej książki to przyjemność sama w sobie. Mam nadzieję, że już wkrótce zostanie wydana kolejna książka tej autorki, już dziś wiem, że muszę ją mieć.

Viola jest agentką nieruchomości, ale nie taką zwyczajną, jest także wampirzycą. Musi sprzedać pewien dom, a stanowi to nie lada wyzwanie, ponieważ szaleje w nim widmo zabitego panicza. Postanawia poprosić o pomoc chrześniaka śmierci. Wtedy zaczyna się niezła zabawa!

„Masters of death” jest z pewnością jedną z najpiękniej wydanych książek na mojej półce. Barwione brzegi, gruba oprawa, kościotrupy i inne dodatki zdobiące stronnice… to wydanie to po prostu majstersztyk. Jednak nie tylko to przyciągnęło moją uwagę. W tamtym roku czytałam książkę tej autor...

Rozwiń Zwiń

„Wybacz. To dla twojego dobra” to autorka, którą znam i uwielbiam w zupełnie nowej odsłonie. Odrazu zostałam zaintrygowana, a w mojej głowie padło pytanie jak Bianca poradziła sobie z thrillerem. Ta autorka to dla mnie zawsze pewniaczek, a po tej lekturze jestem przekonana, że może pisać po prostu wszystko. Okazuje się, że pisarka jest wszechstronna i i potrafi stworzyć thriller psychologiczny, w którym nic nie jest oczywiste, a nawet to co wydaje się pewnikiem, jest otulony kłamstwem. Było przerażająco i brutalnie. To opowieść o obsesji, o czymś co tworzy wielki cień, który pada na wszystko co znamy i kochamy. Pisarka wodzi czytelnika za nos, miesza i kręci, długo nie chce zdradzić prawdy. Toksyczne relacje i przemoc psychiczna to jedne z ciekawszych tematów jest chodzi o książkowe wątki. Autorka miała naprawdę spore pole do popisu i skorzystała z niego. Fabuła została dobrze przemyślana, a czytelnik czuje na karku powiew grozy i niedopowiedzeń. Wstawki z przeszłości wcale nie pomagają nam poruszać się w tej mgle pełnej wspomnień pewniej, wręcz przeciwnie, mieszają nam w głowie, nie wiemy już komu ufać i co myśleć.

Duszna atmosfera, mnóstwo ślepych uliczek, pytania bez odpowiedzi i strach, który gości nie tylko w sercu głównej bohaterki, ale i czytelnika. Komu zaufać gdy wszystko się komplikuje, a każdy wydaje się być podejrzany?

„Wybacz. To dla twojego dobra” to autorka, którą znam i uwielbiam w zupełnie nowej odsłonie. Odrazu zostałam zaintrygowana, a w mojej głowie padło pytanie jak Bianca poradziła sobie z thrillerem. Ta autorka to dla mnie zawsze pewniaczek, a po tej lekturze jestem przekonana, że może pisać p...

Rozwiń Zwiń

„Wiatr” podobał mi się z wielu względów. Przede wszystkim auta tajemniczości, która towarzyszy niemal każdemu rozdziałowi tej powieści, udziela się także czytelnikowi. To powieść nieodkładalna. Bardzo polecam czytanie tej książki właśnie wieczorem. Najlepiej samotnie i w ciszy. Ciemność, krople deszczu czy wiatr i to w jaki sposób autor opisuje pogodę, to jak to współgra z akcją, sprawiło, że miałam ciarki. Także bohaterowie są tutaj ogromną zaletą tej powieści. Absolutnie nieszablonowi, pokiereszowani przez los, tajemniczy i posiadający brudne sekrety. Do szpiku kości prawdziwi. Wielu z nich znalazło się po prostu w nieodpowiednim miejscu i czasie, co daje tej historii jeszcze więcej autentyczności. Nie sposób rozwiązać tę zagadkę bez pomocy autora. Czytałam z zapartym tchem i uważnie śledziłam pracę policjantów. Z pewnością można nazwać tę książkę klimatyczną. Małomiasteczkowa społeczność, ludzie, którzy milczą, atmosfera pełna niedopowiedzeń. To dobry i mrożący krew w żyłach kryminał, który zostawi Was z wieloma przemyśleniami i zmarszczonym czołem. Opowieść o zemście, która wylała wszystko co dobre. Wiatr sprawia, że odczuwamy niepokój zupełnie jak wtedy gdy czytamy powieść Marcina Silwanowa.

W lesie zostają odnalezione zwłoki młodej dziewczyny. Rozpoczyna się śledztwo, trudno jednak ustalić coś konkretnego. Gdy zostaje odnalezione drugie ciało, zaczyna się robić coraz poważniej…

„Wiatr” podobał mi się z wielu względów. Przede wszystkim auta tajemniczości, która towarzyszy niemal każdemu rozdziałowi tej powieści, udziela się także czytelnikowi. To powieść nieodkładalna. Bardzo polecam czytanie tej książki właśnie wieczorem. Najlepiej samotnie i w ciszy. Ciemność, k...

Rozwiń Zwiń